ทำให้ถูกต้องดีที่สุดคับ

ช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมานี่ ผมไปเกาหลีมาครับ

แล้วประมาณระยะเวลาใกล้ๆกันนี่ก็เหมือนจะมี นปร ไปเกาหลีไม่นับผมก็อย่างน้อยสองคนเท่าที่รู้คับ 

ประเทศนี้ฮิตจิง อิ อิ อิ

วันนี้คงไม่พูดถึงเกาหลีคับ(อ้าววว…….)

แต่พูดเรื่องอื่นแทน

เหตุจากว่า

ผมไปกับทัวร์ 

คนไปทัวร์เกาหลีส่วนใหญ่แล้วคิดว่าเขาไปทำไมกัน

โดยส่วนตัวนะ ผมไปเพราะอยากเห็นบ้านเห็นเมืองเขา

ก็ดูรายการทีวีเกาหลี ฟังเพลงเกาหลี ก็อยากไปเห็นบ้านเห็นเมือง

อยากเห็นประเทศอื่นมั่งเขาเป็นไง เทียบกับไทยแล้วเป็นไง

ออกแนวนักสังเกตุการณ์

แต่คนอื่นล่ะคับ

เท่าที่เห็น คนไทยไปเกาหลีมีวัตถุประสงค์ไปช็อปกันซะส่วนมาก

แน่ล่ะครับ ถ้าจะบอกว่าไปเที่ยวชมธรรมชาติ สถานที่ท่องเที่ยว

เกาหลีแพ้เรากระจุย ประเทศเขาเล็กนิดเดียวเอง ทรัพยากรธรรมชาติที่เป็นต้นทุนการท่องเที่ยวน้อยเอามากๆเมื่อเทียบกับเรา

เฮ่ย……เบรกซะก่อนจะกลายเป็นเรื่องเกาหลีไป

พูดถึงเรื่องไปช็อป

ในสายตาศุลกากรคนหนึ่ง แม้จะไม่ได้ทำงานทำการที่เกี่ยวกับงานหลักของศุลกากร

แต่ก็พอรู้พอเห็นอะไรบ้าง

พอไปเที่ยวคราวนี้ก็เลยมีมุมมองต่อการช็อปของคนไทยไปอีกแบบนึง

คนไทยมันบ้าช็อปจิงๆให้ตายเหอะวะ

ประเภทไปกระเป๋าเดียว ขากลับสี่-ห้ากระเป๋าไรงี้

เดิมทีผมก็ไม่รู้สึกอะไรครับ มีปัญญาก็ช็อปไป มีปัญญาขนได้ก็เชิญเลย เงินเราก็ไม่ใช่

แต่พอมาอยู่กรมนี้

ป๊าดดด…………..นี่มันผิดกฎหมายทั้งน้านนนน

ว่ากันตามกฎหมายแล้วไปนอกแล้วซื้อของกลับมา(โดยได้รับยกเว้นภาษี)ได้เท่าไหร่ให้ทาย

น้อยเอามากๆทีเดียวตอนที่รู้

หนึ่งหมื่นบาทครับ

เท่านั้นเอง คือแทบจะซื้ออะไรไม่ได้เลย 

คนที่ไปเที่ยวอย่างเดียวรอดตัวแน่นอน แต่ส่วนใหญ่ผิดครับ

แต่ถ้าขนกลับมาแล้ว เข้าช่องแดง สำแดงซะ เสียภาษีซะก็แล้วกันไป(ซึ่งพอตรวจแล้วอาจไม่ต้องเสียก็ได้) 

ดีกว่าถูกยึดของ(บวกค่าปรับหากทะลึ่งไม่ยอม)

แต่ถ้าไม่ล่ะ ก็เสี่ยงเอาครับ อาจโดนหรือไม่โดนก็ได้ ซึ่งไม่ได้สนับสนุนหรอกนะครับ

เอาล่ะทีนี้มาดูกันว่าทำไงให้รอด เป็นคำแนะนำเท่าที่พอจะแนะนำได้ จากผู้ที่มิใช่ศุลกากรมืออาชีพอย่างผม

(แต่คำแนะนำแรกก็ทำให้ถูกกฎหมายซะเถอะ เสียๆไปภาษีน่ะ)

1. ปัจจัยภายใน หรือในส่วนบุคคล หรือก่อนตรวจ จะเรียกไรดีหว่า

เอาเป็นว่าจัดการของตนเอง อะไรประมาณนั้น

ถ้าของน้อยชิ้น ประเภทของชิ้นเดียวแต่โคตรแพง ให้ทำให้อยู่ในลักษณะของใช้ครับ

อย่าให้อยู่ในรูปของที่พร้อมเป็นสินค้า เคยมีคนโทรมาถามเหมือนกัน เอานาฬิกาเรือนเป็นแสนเข้ามาแล้วโดนจับ

อันนี้ช่วยไม่ทันละ แต่ถ้าแกะใส่มาซะ เอาเรือนเก่ายัดกระเป๋าไว้ อันนี้ไม่มีปัญหาครับ

เสื้อผ้าของใช้ก็แกะยัดกระเป๋ามา อย่าให้อยู่ในแพ็คเกจสวยงามเอาไปขายต่อได้ อันนี้ถ้าเกิดถูกตรวจก็พอคุยกันได้

ส่วนเรื่องห่อมาแล้วบอกว่าเอามาฝาก อ้างไปก็ไม่มีใครฟัง เพราะกฎหมายไม่มียกเว้นของฝากนี่

ส่วนของที่ซื้อมาเยอะ ก็หาคนรู้จักแล้วกระจายของซะ อย่าให้มันมีชิ้นเดียวกันในปริมาณมากๆ แบ่งๆกันไป

แม้รวมๆราคาอาจเกินแต่ยังพอคุยกันได้ เจ้าหน้าที่ศุลกากรใจดีกว่าที่คิดครับ

2. ปัจจัยภายนอก หรือปัจจัยในส่วนเจ้าหน้าที่ 

ใครเคยผ่านด่านตรวจศุลกากร คงเห็นแล้วว่า มีช่องแดงช่องเขียว

ช่องแดงก็สำแดงของเขาก็ดูของปกติ

ช่องเขียวไม่มีของสำแดงเดินออกเลย ก็จะมีเจ้าหน้าที่สุ่มตรวจ บางคนโดนบางคนไม่โดน

ใช้คำว่าสุ่มอาจไมาถูกต้อง เพราะมันไม่ใช่การสุ่มแบบมั่วๆจับพลัดจับพลูไป

แต่เขาใช้ระบบ risk management มีการจัดโปรไฟล์เพื่อเลือกเป้าสุ่มตรวจ อันนี้ก็ซับซ้อนพอตัว

อาศัยข้อมูลบวกประสบการณ์ ความเขี้ยวส่วนตัว การสังเกตุการณ์บวกๆกัน

ดูๆข้อมูลหลายด้านประกอบกันจัดลำดับความเสี่ยง คนไทยนี่ก็ตัวเสี่ยงเลยขาช็อปขึ้นชื่อไปทั่วโลก

ปัจจัยเสี่ยงแรกๆก็ดูเมืิองท่าที่มาครับ ที่ไหนแบรนด์เนมถูก หรือมีช่วงเทศกาลลดราคาสินค้า 

ใครมาจากที่นี่ก็จะโดนสุ่มตรวจมากหน่อยต้องทำใจ

หรือพวกเมืองท่าแหล่งยาเสพติดงี้ แล้วก็ดูพวกเชื้อชาติ อายุ อาชีพ ลักษณะท่าทาง ฯลฯ ประกอบกันหลายอย่าง

ให้ผู้รู้มาสาธยายคงได้หนังสือเป็นเล่ม

อันนี้ผมไม่ได้ทำด้วยตัวเอง ไม่ใช่ผู้รู้ เล่าพอรู้แค่นี้พอ

ระบบนี้ที่ไหนเขาก็ใช้กันครับ

ทำไมต้องใช้ระบบนี้ 

ก็เพราะเรื่องอำนวยความสะดวกแหละครับ จะให้ตรวจกันหมดทุกคนตายพอดี 

คงต้องกินนอนในสนามบินกว่าจะผ่านด่านตรวจกันออกมาได้

อีกเหตุก็ด้วยข้อจำกัดเรื่องจำนวนคนครับ 

จะให้ตรวจอะไรกันนักกันหนาคนมีอยู่แค่นั้นน่ะ

อย่างที่เห็นครับ ยี่สิบกว่าช่อง เปิดให้ผ่านแค่ช่องเดียว เพราะเจ้าหน้าที่มีแค่นั้นจริงๆ

เพิ่งทำข้อมูลเมื่อก่อนสงกรานต์ พบว่า หลังจากแบ่งเจ้าหน้าที่เป็นผลัดแล้ว 

เหลือเจ้าหน้าที่ดูแลทั้งสนามบินผลัดละประมาณ 47 คนเท่านั้นเอง 

ดังนั้น คนส่วนใหญ่ก็ลากกระเป๋าผ่านช่องเขียวออกไปเท่านั้นเอง

ถ้าโปรไฟล์ไม่มีปัญหา ประวัติไม่เคยมี ไม่ได้ขนของอะไรที่มากมายโอเวอร์กว่าชาวบ้านที่มาพร้อมกัน ไม่มีท่าทีพิรุธ

ผ่านทั้งนั้นครับ

เห็นอยู่ครับ เหล่าคนไทยที่ไปด้วยกัน

เข้าสกินฟู๊ด ช็อปเป็นลังครับ ต้องแพ็คใส่กล่องเบ้อเริ่มเครื่องสำอางหมดเลย

ผมยืนดูแล้วไม่รอดครับ นี่แค่ร้านๆเดียวยังมีร้านอื่นอีกนะ

แต่ผ่านครับ เจ้าหน้าที่เขาไม่มีกำลังมาไล่ตรวจทุกคนหรอกครับ

ถ้าตรวจหมด แค่ช่วงหยุดยาวสงกรานต์นี่ คงได้เครื่องสำอาจเกาหลีมากขนาดถมทำถนนข้ามน้ำน่านได้สบายเลยทีเดียว 555

ในเมื่อส่วนใหญ่รอด แต่ก็มีบ้างที่ซวย

ถ้าโดนทำไงดีล่ะ

อย่างที่บอกครับ ศุลกากรใจดีกว่าที่คิดครับ ที่เห็นหน้าดุ ก็แหมงานมันเครียดและน่าเบื่อมากๆน่ะครับ

แถมอดหลับอดนอน จะให้ยิ้มแป้นยินดีต้อนรับยังไงไหว

ขั้นแรกอย่าอารมณ์ครับ อย่าโวยวายมาก อย่าอ้างนู้นอ้างนี่ อ้างคนโน้นคนนี้ เขาไม่สนจิงๆนะขอบอก เดี๋ยวจะพาลอารมณ์เสียเอา

ก็คุยกะเขาดีๆ หนทางที่ดีจะไม่โดนหนัก

ก็แค่ยกของไป ตัดใจซะ

เขามีกล่องให้ใส่ ให้เขายึดไปเหมือนประมาณของไม่มีเจ้าของประมาณนั้น

แล้วก็ตัดใจซะ เพราะผิดแต่ก็เลือกเสี่ยงเองครับ

จริงๆแล้วเรื่องพวกนี้มีอะไรอีกเยอะครับ

แต่ไม่ได้ทำตรงนี้โดยตรง เล่ามากโชว์โง่ครับ

อย่างไรเสีย

ทำให้ถูกกฎหมายครับ

ถ้าจะเสี่ยงก็มีเปอร์เซ็นต์รอดเยอะครับ แต่ซวยโดนขึ้นมาคุ้มป่าว

อย่างพวกพนักงานสายการบินทั้งหลายก็ทำกันเยอะ

เพราะเดิมทีศุลกากรเขาไม่ค่อยตรวจมากนัก แอร์ สจ๊วต กัปตัน

เพราะถือว่าให้เกียรติกัน ก็ร่ำก็รวยกันไปหลายรายเพราะอาศัยช่องว่างตรงนี้

แต่หลังๆ เจ้าหน้าที่สนามบินเป็นเจ้าหน้าที่รุ่นใหม่ซะเยอะ ไม่ค่อยสนแล้ว

เลยมีเจ้าหน้าที่สายการบินโดนกันประจำเลยทีเดียว

แล้วพวกนี้โดนจับที โดนไล่ออกกันเลยครับ

จะจ่ายใต้โต๊ะ เด็กๆพวกนี้ส่วนใหญ่ไม่ค่อยเอากันหรอก ร้องให้ก็ไม่ช่วยอะไรครับ

ครับ เวลาไปไหน ซื้ออะไร 

วางแผนให้ดีครับ

โดนจับไม่ต้องโทรหาครับ ช่วยเหลือไม่ได้เหมือนกัน

ทำให้ถูก

เสียภาษีด้วยความภาคภูมิใจครับ

(ถ้าไม่ก็อย่าไปด่าพี่ทักกี้แกเลย)

เกล็ดเล็กเกล็ดน้อย

1. ขี้คนที่ไม่ได้อยู่ในใส้ เอาเข้ามา ก็ต้องเสียภาษีคับ เรื่องจิงคับ

2. หนุ่มๆ(มาก/น้อย)ศุลกากร พวกแอร์เรียกว่าพี่ต้อมคับ สงสัยตั้งนานว่า

มันไปเปลี่ยนชื่อเล่นกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่แท้ก็ Customs นี่เอง จริงๆต้องเรียกพี่ต้อมส์นะเนี่ยะ

3. แอร์สายการบินเกาหลีนี่มัน ค่อดดดดดน่าร๊ากกกกกเลยยยยยยยย

เกิดมาไม่เคยสนใจดูสาธิตการใช้อุปกรณ์ช่วยชีวิตขนาดนี้มาก่อนเลย

แล้วไม่เคยขอน้ำกินบ่อยขนาดนี้มาก่อนเลยด้วย อิ อิ อิ

4.   …….

.