บ้าน(ที่หายไป……ที่ตามหา)

จากคราวก่อนที่ได้กล่าวถึงหนังเกาหลีเรื่องหนึ่งที่ชอบมาก

ทำไมล่ะ ทำไมถึงชอบ

ที่ชอบก็แค่แอบรู้สึกถึงตัวเองอยู่ในนั้น เลยแอบอิน

คนที่ไม่รู้สึกถึงอะไรในนั้นก็ไม่ชอบเป็นธรรมดา เพราะหนังไม่ได้ทำออกแบบเลอเลิศอะไร

ออกจะนิ่งๆ เรื่อยๆ

 

ตรงไหนล่ะที่รู้สึกถึงตัวเอง

อ่ะทายสิ

หนังเรื่องนี้ มีตัวเอกจริงๆแค่สอง คือคู่พระนางเท่านั้นเอง

หากจะรู้สึกอะไรก็ต้องมาจากสองคนนี้อยู่แล้ว

พระเอกนิ่งๆเงียบๆ ไม่ศรัทธาการแต่งงาน ความสัมพันธ์มีเซ็กส์เป็นตัวดำเนินเรื่อง

นางเอก ขำๆ เฮฮา ใช้ชีวิตเหมือนไม่ซีเรียสเรื่องอะไร แต่จุดมุ่งหมายสำคัญสุดในชีวิตคือการแต่งงาน กับใครก็ได้

 

คิดว่าผมแบบไหน

 

เฉลยเลยละกัน

ไม่ใช่พระเอกครับ คงมีคนทายงี้มั่งแหละ

ผมอินไปกับนางเอกมากกว่า

มีชีวิตอยู่เพื่อแสวงหาการแต่งงาน

โดยตัวเหตุผลแท้จริงของนางเอกผมก็ไม่ค่อยจะเข้าใจทะลุเท่าใดนัก เพราะซับอังกฤษทั้งนั้น อ่านให้ทันก็อ๊วกแล้ว

แต่ผมก็มีเหตุผลของผมแหละนะ ซึ่งแน่นอนมันผิดไปจากเพื่อนๆผู้ชายในกลุ่มเดียวกันลิบเลยทีเดียว

 

เมื่อวันก่อนติดรถโอ๋ออกไปต่อรถข้างนอก

อารมณ์ไหนไม่รุเหมือนกัน จู่ๆโอ๋ก็ถามประมาณว่า คิดว่าพร้อมแต่งงานตอนไหน

ไม่ต้องคิดนานเลย ผมสามารถตอบได้ทันที ตอนอายุ 21 (นั่นเป็นตอนที่เรียนจบและเริ่มทำงาน)

ในความหมายของคำว่าพร้อม ผมไม่ได้หมายความไปถึงว่าผมมีทุกอย่าง มีบ้านมีรถมีเงิน ฯลฯ พร้อมแล้ว

อีกทั้งความหมายของการแต่งงานของผมหมายถึงการมีครอบครัว ไม่ใช่งานแต่ง

พร้อมในที่นี้ผมหมายถึง ผมพร้อมที่จะมีครอบครัว พร้อมที่จะทุ่มเททุกอย่าง เพื่อครอบครัว พร้อมรับผิดชอบชีวิตคนอื่น และชีวิตที่จะตามมา ฯลฯ

ซึ่งออกจะดูแปลกไปซักนิดสำหรับผู้ชาย เพิ่งจบ มีงานทำ มีเงินเดือน

ส่วนใหญ่ก็จะคิดถึงการมีนั่นมีนี่ การท่องเที่ยว การใช้ชีวิต ฯลฯ

และเที่ยวจนกว่าจะพอ จนกว่าจะแก่ตัวและคิดถึงการมีครอบครัวเสียที

 

ถ้าใครที่พอจะรู้จักนิสัยผมอยู่บ้าง ก็คงจะไม่แปลกใจเท่าไหร่กระมัง

โดยส่วนตัวแล้ว ผมไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ชอบเที่ยวกลางคืน ไม่เที่ยวผู้หญิง ไม่ชอบเล่นการพนัน ฯลฯ

แถมอีกหน่อย ไม่ชอบเข้าวัดเข้าว่าทำบุญด้วย

คนส่วนใหญ่พอรู้ อาการแรกก็จะแบบ เฮ๊ยยย…..จิงดิ หน้างี้อะนะ ไม่ต้องมาอำเลย ตอแหลชัดๆ

หลังจากยืนยันแน่นอนแล้วก็จะมีอีกอาการคือ แล้วแมร่งอยู่ไปทำไมวะเนี่ยะชีวิตมรึง เกิดมาทำไมเนี่ยะ

(เออน่า ชีวิตกรูน่า)

ก็ผมเป็นอย่างนี้นี่เอง อะไรก็ไม่ทำ ความหมายในชีวิตผมคืออะไรล่ะ

ความหมายในชีวิตของผมก็แค่การมีครอบครัว มีเมีย มีลูก มีบ้านให้เขาอยู่ ทำงานหาเงินดูแลรับผิดชอบ อยู่กันสงบๆไม่ต้องมีอะไรให้มากเกินไปก็แค่นั้นเอง

ครอบครัวคือสิ่งยึดเหนี่ยวใจเรา ทำให้รู้สึกถึงความหมายของการมีชีวิตอยู่

เป็นเหตุผลของการที่จะทำอะไรก็ตามต่อไปในอนาคต

 

พอเราเรียนจบ เมื่อเราเริ่มทำงาน ชีวิตของเราก็เปลี่ยนไปตลอดกาล

ผมจบวิศวะโยธา งานที่ได้ก็ตามประสาโยธา คืออยู่ไซต์งาน ร่อนเร่ไปเรื่อยๆ เสร็จที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่ง

พอทำๆไปแล้ว ก็ไม่รู้จุดหมายว่าทำไปเพื่ออะไร ทำเพื่อตัวเองหรือ จะว่าชอบก็เปล่าเลย น่าเบื่อเอามากๆซะด้วย

การย้ายไปเรื่อยๆ ไม่เป็นหลักแหล่ง

บางครั้งทำให้รู้สึกว่าไม่มีที่กลับ ไม่รู้จะเข้าใจกันรึเปล่า บ้านมันหายไปจากชีวิต

 

บ้านผมอยู่น่าน แต่กลับน่าน เหมือนแค่ไปเยี่ยมแม่ที่น่าน ไม่ได้รู้สึกว่ากลับบ้าน

บ้านที่กรุงเทพ ก็เหมือนมาอาศัยนอน เพื่อไปทำงานในอีกวัน ไม่ใช่บ้าน

ทำไม

เอาง่ายๆ ที่น่าน กลับไป ไม่มีห้องของเรา ไม่มีเตียงของเรา ไม่มีของๆเรา ไม่มีเสื้อผ้าไม่มีทรัพย์สิน คราวนี้กลับไปอาจนอนพื้นกับหมอนใบนั้น

คราวหน้าอาจนอนเตียงหวาย กับหมอนอีกใบ อีกคราวอาจนอนเตียงไม้ที่ปรกติน้องชายนอนอยู่กับหมอนอีกใบ มันเหมือนการผ่านแวะเวียนมาเท่านั้น

ความคุ้นเคย ความเป็นที่ของเรา ไม่มี การกลับน่านจึงเพื่อเยี่ยมเยียน เท่านั้น

ที่กรุงเทพ ห้องที่อยู่ก็ของพี่ เตียงที่นอนก็ของพี่ แค่ขอยืมใช้เท่านั้นเอง เสื้อผ้าก็อยู่ในกระเป๋า กับกองบนพื้น มีสภาพเตรียมจากไปเต็มที่ นี่ก็ไม่ใช่บ้าน

การมาที่นี่ เป้าหมายก็คือแค่มานอน นอนเพื่อจะจากไปเมื่อตื่น เท่านั้น

 

การใช้ชีวิตหลังจบการศึกษา มันยากนะ

ชีวิตมันมีเรื่องราวมากมาย ให้ลำบาก ให้ทุกข์ยาก ให้เสียใจ ให้หดหู่

เมื่อเรื่องราวเหล่านี้มันประเดประดังเข้ามา คนเราก็ต้องการที่ไหนซักที่เพื่อพักผ่อน เพื่อพักพื้น หรือเพื่อหลีกหนีจากมัน

ซึ่งส่วนใหญ่แล้วก็หนีไม่พ้นบ้าน ทุกคนต่างกลับบ้าน

เคยไม๊เวลาเหนื่อยๆ เวลาอ่อนล้า เวลาอยากพัก

คุณไปที่ไหนกันล่ะถ้าไม่กลับบ้านน่ะ

 

ตอนผมทำงาน ก็เป็นปรกติที่จะต้องพบเจอเหตุการณ์ดังว่า

ประสบกับความอ่อนล้าดังว่า

แต่กลับมองหาที่ไปไม่เจอ

รู้สึกว่าตัวเองไม่มีที่ไป บางทีก็เตลิดไปที่ไหนซักที่ ไปนั่งอยู่ริมน้ำมั่ง

ขับรถไปเรื่อยๆมั่งไม่มีจุดหมาย ไปนั่งตามสวนสาธารณะมั่ง

คนจะพูดคุยด้วยยังไม่ค่อยมีเลย

จนวันนี้ก็ยังไม่มี

 

ครอบครัวของเรา จึงเป็นอะไรที่ผมโหยหาซะเหลือเกิน

นั่นหมายถึง เรามีที่กลับไป

ทำงานเหนื่อย เย็นมากลับบ้านไปเล่นกับลูกก็ช่วยคลายเหนื่อยได้

มีปัญหาหนักใจ กลับไปเล่าให้เมียฟัง ก็ช่วยให้เบาลงได้บ้าง แม้อาจช่วยไม่ได้

การทำงานหนัก ก็มีเหตุผลเพียงพอว่าเพื่อลูกเพื่อเมีย มีน้ำหนักให้ทุ่มเทอย่างเต็มที่

การหาเงิน ก็เพื่อดูแลครอบครัว ซื้อของให้เมีย พาลูกไปเที่ยว

มีเหตุผลในการหาเงิน มีเหตุผลในการทำงาน มีเหตุผลในการคงอยู่ของเรา

 

แต่นั่นแหละครับ ชีวิตมันไม่ง่ายเพียงแค่โหยหามันก็จะได้จะมี

ปัจจัยมันมีอีกเยอะจริงๆ

 

จริงๆเรื่องนี้ที่คิดจะเขียนมันยาวมาก

มีประเด็นย่อยที่อยากพูดถึงเต็มไปหมด

หลากอารมณ์ความรู้สึก

 

แต่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่อาจเรียงร้อยมันออกมาเป็นสายเดียวกันได้ซะงั้น เริ่มวกวนเหมือนคนละเรื่อง

 

อาจเพราะสมาธิที่ช่วงนี้แตกกระจายซะเหลือเกิน ทำไม่ได้แม้แต่ฟังเพลง อ่านหนังสือ

 

อาจเพราะกิ่งก้านมันเยอะจนรวบไม่ลง

 

อาจเพราะเรื่องมันก็ยังไม่ตกผลึก

 

หรืออาจเพราะ (ลืมเหตุผลข้อนี้ซะงั้นเมื่อกี้ยังนึกออกเลย พ่อโทรมาพอดีลืมเลย)

 

เอาเหอะไม่ได้สลักสำคัญอะไร

อย่างไรก็ดีันนี้ผมก็ยังหาไม่เจออยู่ดี

 

หลายคนที่มีบ้าน มีที่กลับ มีที่พักกายและใจ

อาจจะไม่ใช่บ้านที่มีลูกเมีย แต่เป็นบ้านของเรามีพ่อแม่ที่รักเราพร้อมที่จะรับฟังและให้คำปรึกษา

ที่ๆสบายใจที่ได้กลับ

ที่ๆทำให้รู้สึกว่า

เรา….กลับถึงบ้านแล้ว

ก็ยินดีด้วยครับ ผมอิจฉาคุณ

 

ใครหลายคนที่กำลังจะมีบ้าน มีที่กลับสำหรับตัวเอง

ก็ยินดีด้วยครับ

 

ส่วนเด็กหลงทางอีกหลายๆคนที่เหลือ

หวังว่าจะหาพบ

บ้านที่อบอุ่น ที่สามารถพักกาย พักใจ

ที่ๆสามารถพูดได้ว่า กลับบ้าน

และที่ๆทำให้รู้สึกว่า กลับมาถึงบ้านแล้ว

 

เสียที…..